…το δρόμο του Κέρουακ και χωρίς πολλά κανονίσματα, βρίσκεσαι στον κατηφορικό δρόμο της εθνικής, με σκοπό το άκρο…
…Διασχίζεις απέραντες εκτάσεις…
…συναντάς όμορφες παραλίες…
… μπαίνεις σε δρόμους στενούς, ερημικούς, αρκετά λιτούς…
…Στον τότε ναό του Ποσειδώνα βρίσκεις μια προσφορά που βγάζει τόση αθωότητα…
…αφήνεις το άστρο της Αριάς…
…περπατάς δίπλα σε μια θάλασσα που το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να σε ξελογιάσει…
…Και το καταφέρνει… φτάνεις στον φάρο…
…κατεβαίνεις τους απότομους βράχους που βρίσκονται μπροστά του…
…και την πλησιάζεις…
…Σου δείχνει τις ομορφιές της…
…λες και τις φύλαγε μόνο για σένα…
… σου δίνει το αλάτι της και την ερωτεύεσαι…
…Μπαίνεις μέσα της και για λίγο αφήνεσαι στο δυνατό της ρεύμα …το γυμνό σου σώμα απομακρύνεται από το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης…
…, σκέφτεσαι να μην αντισταθείς και να αφεθείς στην αγκαλιά της, να ξορκίσεις τις αποτυχίες σου … είσαι στο σημείο που γινόταν η είσοδος στον Άδη…
…όμως δεν είναι η ώρα σου ακόμη… θέλεις να κατέβεις εκείνο το μονοπάτι που είδες τυχαία από το δρόμο και οδηγεί μέσα από τις πεζούλες…
…και τ’ αγκάθια…
…σε έναν μικρό ερημικό παράδεισο…
…ναι εκείνο το μονοπάτι με τις φραγκοσυκιές…
…που τελικά το κατέβηκες περασμένα μεσάνυχτα μισοζαλισμένος από αλκοόλ χωρίς φακό και όταν το φεγγάρι σαν κατακόκκινη φέτα καρπουζιού είχε πλέον δύσει…
…και το στερέωμα από πάνω σου σε αγκάλιασε με ευγνωμοσύνη μέσα σε απέραντη σιωπή και σκοτάδι και σου έκανε συντροφιά μέχρι το χάραμα…
Ezakmyworld's Blog 
να υποθεσω οτι πηγες γαυδο ?
η πελοπονησσο ?
Πόσο θα θελα να μου κάπου εκεί νά ξερες..
…στη γαύδο στο τέρμα έχει μια καρέκλα…άρα κέρδισε το δεύτερο…
ιφ δεν είναι δύσκολο…
Ναι δεν είναι θεωρητικά, πρακτικά είναι προς το παρόν..
πανέμορφα πάντως..
δεν εχω παει , χρονια τωρα το λεμε και το αναβαλουμε για γυαδο , αλλα μου ειχε πει ενας φιλος για το φαρο , ο οποιος πρεπει να εινα ισε πιο ψηλο σημειο , απο αυτον στην φωτο.
Post για βραβείο.Καλημέρες(Vam33)
Δεν ξέρω πώς ακριβώς με βρήκες – βλέπω ότι έχουμε περισσότερες της μίας κοινές επαφές! – αλλά ήταν καλή η ώρα (για μένα!!!).
😉
Διάβασα σχεδόν όλο το ιστολόγιό σου κι έμεινα έκπληκτος από το πόσο πολύ παρασύρθηκα. Δεν ξέρω την ηλικία σου ούτε αν έχεις ασκηθεί στο γράψιμο ή αν έχεις ένστικτο, αλλά είμαι, πάντως, βέβαιος πως έχεις ψυχή, που, όπως την βάζεις στα ταξίδια σου έτσι την βγάζεις στις αναρτήσεις εδώ κι έτσι συναντιέται με την δική μας ψυχή, των αναγνωστών σου, κι αλληλοκαθρεφτίζονται..
Η αφαιρετική, κομματιαστή, γραφή σε συνδυασμό με τα διαλεγμένα αποσπάσματα των τοπίων συνεπαίρνει, δημιουργεί σασπένς, αναγκάζει να ακολουθήσουμε ώς το τέλος, να νοιώθουμε πως είμαστε εκεί, αλλά ταυτόχρονα, εκεί προς το τέλος, να συνειδητοποιούμε πως, όχι, δεν είμαστε, δυστυχώς, δεν είμαστε, αλλά το θέλουμε επειγόντως! Είχα καιρό να παρασυρθώ τόσο σε blog…
Από όλα όσα διάβασα, διάλεξα να σχολιάσω εδώ, γιατί, νομίζω, βρέθηκα στα ίδια μέρη πέρυσι. Έφτασα ώς εκεί, όπου μπορούσα, αλλά όχι ώς τον Φάρο. Ήμουνα μόνος μου και δεν τόλμησα μέσα στο μεσημεριανό λιοπύρι να κάνω τόσο δρόμο – έχω και κάποια ηλικί, βλέπεις… μη το τσιτώνουμε και σπάσει!!!
Σε ζηλεύω, όμως… έτσι κι αλλιώς σε ζηλεύω.
Συνέχισε – και μπορεί να συναντηθούμε κιόλας κάπου. Θάμαι εκείνος με τις 2-3 μηχανές να κρέμονται από τον λαιμό του!!!
:-)))
asteroid ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, πραγματικά χαίρομαι, που δημιουργούνται τέτοια συναισθήματα…και να σκεφτείς μόλις προχτές μια φίλη μου είπε πως δεν έχω καθόλου συναισθήματα, ίσως να έχει δίκιο, δεν τα δείχνω εύκολα σε ανθρώπους…
…δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επαφή με το γράψιμο, απλά παρασύρομαι από αυτά που βλέπω…
…κακώς δεν συνέχισες μόνος ως το τέρμα, η μοναξιά είναι ένα δύσκολο αλλά ένδοξο μονοπάτι…
…είμαι της γενιάς των επτακοσίων και αισθάνομαι τυχερός γιατί υπάρχει κι αυτή των πεντακοσίων τελευταία…
..η Κάσος ξέρω ότι θα μου χαριστεί κι αυτή κάποια στιγμή στο μέλλον…
…καλή επιτυχία και πολλά κλικ…
Πολύ συχνά – μη σου πω και πάντα – όσοι βγάζουν πολύ συναίσθημα στην γραφή, δεν το βγάζουν στους ανθρώπους κοντά τους, δεν το βγάζουν στον προφορικό λόγο εύκολα. Ακόμη περισσότερο, μπορεί, για να αφεθούν, να απελευθερώσουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, να χρειάζονται όχι μόνο την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν, που γράφει (ένα βιβλίο, π.χ., ή, έστω, ένα γράμμα) και σ’ αυτόν, που το διαβάζει, αλλά ακόμη και μιαν ανωνυμία, όπως αυτή, που προσφέρει άφθονη το blogging.
Επειδή τώρα πια πιστεύω ότι η βίωση και η έκφραση των συναισθημάτων μας είναι και μαγική και απαραίτητη για την ψυχική υγεία και την ωρίμανσή μας, θα έλεγα πως όσοι διστάζουν ή δυσκολεύονται είναι πολύ πιθανό, μέσα από την άσκηση της γραφής, να απελευθερωθούν από τέτοιους ενδοιασμούς σταδιακά. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία – θα αποτολμούσα να πω ότι, κρίνοντας από τα γραπτά σου, μάλλον είσαι πιο κοντά στην κατηγορία εκείνων, που ξέρουν να απολαμβάνουν την μοναχικότητα και να την μεταλλάσσουν και σε δημιουργικότητα. Οι συνθήκες μοναχικότητας ευνοούν τον διάλογο με τον εαυτό και την διεισδυτική παρατήρηση του περίγυρου… και αυτό είναι κάτι, που σίγουρα κατέχεις! Πες στην φίλη σου, λοιπόν, να διαβάσει το blog αυτό, αν δεν το ξέρει και ίσως να αλλάξει γνώμη – αν όχι, θα χρειασθείς μαζί της κάτι δραστικότερο, ώστε να την πείσεις!!!
😉
Δεν συνέχισα ώς το τέρμα, εκείνο το μεσημέρι, όχι γιατί φοβήθηκα την μοναξιά, αλλά τις αντοχές μου… οπότε, εκ των υστέρων πλέον θαυμάζω το μοναχικό και τολμηρό οδοιπορικό σου στις εσχατιές της Σύμης!
Η Κάσος είναι ένα από τα μέρη, πούχω κλείσει στην καρδιά μου – αν θάχεις ποτέ χρόνο και διάθεση να πας λίγο πίσω σε αναρτήσεις μου, θα βρεις μια προδημοσίευση από το βιβλίο, όπου εξηγώ τι, πώς και γιατί… Οπωσδήποτε, σηκώνει πολλή εξερεύνηση και θα την χαρείς, όταν κάποτε πας.
Μιλώντας για γενιές, φοβάμαι ότι μπορεί να μας χωρίζουν όλους τα χρόνια, η μόρφωση, τα όνειρα, αλλά πολύ γρήγορα μπορεί να μας ενώνουν όλους αυτά τα 700 ευρώ.
🙂